Srušili su Šejhovu džamiju u Užicu 1876. godine i od njenog materijala napravili kuću i kafanu

Toplička ulica, ovaj dio Užica desno od Kamenog korita stari Užičani i danas zovu Džamija. Za vrijeme Osmanske vlasti na ovom mjestu bila je najveća džamija u Užicu, “Šejhova džamija” poznata i kao Alajbegova džamija.

Odlaskom bošnjačkog življa 1862. iz Užica, džamija je porušena. Sudbina Šejhove džamije 1876. godine, našla se u rukama tadašnjeg predsednika užičke općine Ilije Jokanovića. Po njegovom naređenju, ovaj historijski spomenik je srušen.

Jokanovići, zvani “Ljevljani”, u Užicu su se pojavili iz Trebinja i smjestili se oko dijela grada nazvanog “Slanuša”, zbog izvora slankaste vode, koja je tu ističe i danas ispod brda Pašinovca, čije se naziv održao do današnjih dana. Sve govori da su se Jokanovići tu pojavili posle Drugog hatišerifa 1833. god, kada Srbi počinju intezivnije da naseljavaju Užice i postepeno zauzimaju manje zanatske cjeline slabašne užičke privrede. Ilija Jokanović je iskoristio svoju poziciju i poslije iseljavanja užičkoh Bošnjaka pokupovao u bescjenje mnogo imovine užičkih Bošnjaka.

Ovu porodicu je kasnije pratilo teško prokletstvo i snašla ih je tragična sudbina.

Od njenog tesanog kamena i sige sazidana je nova kuća i kafana Ilije Jokanovića na Slanuši. Ona je imala kafanu u prizemlju, a nalazila se gdje je danas GKC, dijelu grada na Slanuši koji je potpuno promjenio izgled.

Šejhova džamija je imala kameni pod od posebnog crvenkastog kamena, čiji se dijelovi i dan danas nalaze ispod trotoara i dijela ulice na Slanuši.

I sam izvor na kamenom koritu je bio u sklopu tada zvane Šejhove džamije, u potrebi običaja uzimanja abdesta pred molitvu.

U Užicu i deo grada „Kameno korito“ je dobilo ime po najstarijoj postojećoj gradskoj česmi.

Krajem 20. vijeka, odnosno 1998. godine, prilikom izgradnje vojnih stambenih zgrada u Topličkoj, iskopani su na iznenađenje svih temelji Šejove džamije.

Godine 1998. Brana Vujošević, nastavnik iz Užica, obavjestio je Zavičajni muzej da je na gradilištu na Rosuljama, na dijelu zvanom „Džamija“, između ulica Cerske i Topličke i Nosilaca Albanske spomenice, nađen neobičan veliki kameni zid koji su radnici počeli da ruše.

Ekipa užičkog Muzeja pregledala je zid i odmah obustavila dalje radove rušenja. Nažalost, dio zida bio je uništen tokom radova koji su vršeni godinu dana ranije.

Na ovom mestu kad su počeli radovi, iako je to njegova obaveza, izvođač radova nije obavjestio ni užički Muzej, ni Zavod za zaštitu spomenika kulture iz Kraljeva. Tek nakon izlaska arheologa iz Muzeja dolaze stručnjaci iz Kraljeva.

Kustos Jančić je istakao da su do 1970. godine bile vidljive kamene ploče koje su poticale iz poda Šejhove džamije, koje su pokrivene asvaltom kada je uređena raskrsnica na Slanuši.

„Zid na koji se naišlo po svoj prilici je možda podzid, ali neobičano masivan i čvrsto zidan od kamena Tesanika. To su dvije vrste kamena – ružičasti sijent i tamno sivi kamen. Zid je bio debljine oko 140 santimetara, bio je visok 3, a dug oko 6 metara.“ istakao je Jančić.

Na fotografiji koje je Jančić uradio 1998. godine vidi se osnova minareta koji ima hrastove potpornike i oni su bili baš tamo gde i zidovi džamije.

Obavješten je i Zavod za zaštitu spomenika iz Kraljeva.

Ali Zavod za zaštitu spomenika iz Kraljeva nije imao sluha da zaštiti ovo kulturno dobro. Dali su mišljenje da se ne radi o kulturnom dobru od posebnog značaja, čime su dali odobrenje da se unište i poslednji arheološki ostaci Šejhove ili Alajbegove džamije. To je uskoro i učinjeno.

Ogromni kamioni su zasuli temelje šoderom i tu je napravljen parking uz vojne zgrade. Prije izgradnje kompleksa tih stambenih zgrada, ovaj dio starog Užica je porušen.

Tako su te 1998. nestali poslednji tragovi od Šejhove džamije

U vrijeme Osmanlija, Rosulje su bile mahala u bošnjačkom dijelu varoši. Naselje je prošireno posle 1862, kada su Srbi starosedeoci i doseljenici kupovali bošnjačka imanja u bescjenje i na njima gradili kuće.

Rosulje su severozapadno od centra Užica, na padinama Donje Pore. Na istočnoj strani prostiru se do Huremovačkog potoka i Kamenog korita, a na zapadnoj strani se graniče sa naseljem Koštica. Na Rosuljama danas živi oko 10 000 stanovnika.